Zeilen.. hoe het allemaal begon (1)
Zomer 2001, ik was amper 8 jaar en mijn ouders stuurden mij samen met mijn broer en zus op zeilkamp.
Het was koud, waaide hard en de boot deed allemaal dingen die ik niet wilde. Ik vond het afschuwelijk. Zomer na zomer werd ik weer op zeilkamp gestuurd waar ik vooral de activiteiten buiten het zeilen om erg leuk vond. Diploma’s haalde ik niet want ik deed ook absoluut mijn best niet. Totdat ik een zomer niet meer moest. Mijn broer wilde graag een weekje zeilen en omdat hij anders alleen moest gaan ging ik toch maar mee. Hij haalde me over om het kleine optimistje te verruilen voor een laser en ik was verkocht.
Dat jaar haalde ik eindelijk een zeildiploma en had ik de smaak te pakken. De herfstvakantie was ik weer op het Sailcenter te vinden en had ik het volgende diploma in the pocket. De jaren daarna was ik er alle vakanties te vinden en reed mijn vader menig zondag vanuit Brabant met mij op en neer naar het Sailcenter zodat ik weer een dagje kon varen. De knop was om en ik zeilde zo veel als ik kon.
De volgende stap zeilinstructeur worden
Ik was 15 toen tijdens een zeilkamp werd gevraagd of ik geen interesse had in de instructeurs opleiding. Na een informatieavond ben ik met goede moed begonnen aan de opleiding. Dat voorjaar gaf ik al mijn eerste lessen en in de zomer draaide ik mee tijdens de kampweken. Het was enorm wennen maar gelukkig stonden er genoeg ervaren instructeurs klaar om mij te begeleiden en te helpen op het water. Langzaamaan werd ik steeds meer losgelaten en kreeg ik meer zelfstandigheid en twee jaar later was de opleiding klaar en stond ik ineens voor de groep als kampleider.
Hoe de ironie het wil, ik bleek een passie te hebben voor het lesgeven van de jongste kinderen in de optimistjes. De bootjes waar ik als kind zo’n hekel aan had. Zelf denk ik dat ik me goed in de angst van de kinderen kan verplaatsen. Het is als jong kind natuurlijk moeilijk te begrijpen wat zo’n bootje doet en waarom hij niet de kant uit gaat die jij wil. Gedurende mijn opleiding heb ik vele manieren gevonden om de kinderen rustig te laten ervaren wat de bootjes doen en hoe zij de controle kunnen hebben. Het mooiste vind ik hoe enthousiast de kinderen zijn als ze na een dag al zelf een bootje kunnen varen en het bootje ook daadwerkelijk doet wat zij willen.
Een zeilvakantie in Kroatië
Na een aantal Nederlandse zomers lesgeven op het Sailcenter zag ik online de plaatjes voorbij komen van flottieljezeilen in Griekenland. Dat leek mij enorm gaaf. Bovenaan mijn bucketlist stond het maar mijn ouders zitten liever met een boekje op het strand dus een zeilvakantie zat er niet in helaas. Totdat ik 24 was en een enorme drempel voor mezelf overstapte en alleen een zeilreis boekte. Ik ging mee met een singlereis, 24 mensen van mijn leeftijd verdeeld over 4 zeilschepen, een week lang de kroatische kust ontdekken. Ik vond het enorm spannend maar wist dat ik het zeilen wel leuk zou vinden dus ik zou me wel vermaken.
Aangekomen in Kroatië bleek de vakantie al mijn verwachtingen te overtreffen. Ik had een hele goede klik met de schipper die mij al snel veel dingen zelf liet doen. Ik had altijd in de kleine eenpersoons Laser gevaren en nu stond ik aan het roer van een 15 meter lang jacht met 8 anderen aan boord. Ik heb de hele week een lach op mijn gezicht gehad en wist dit wil ik meer doen. Tijdens de week mocht ik zelfs de boot aanleggen en heb ik veel met de schipper gesproken over waar ik lessen kon volgen om echt te leren varen op zo’n groot schip. Hij gaf me goede tips en na een fantastische week ben ik thuis op zoek gegaan.
Zeilen als zomerbaan, beter kan het bijna niet.
In mijn zoektocht kwam ik uit bij Amorgos. Een bedrijf wat zeilreizen in onder andere Kroatië en Griekenland organiseert. Zij zochten schippers voor hun buitenlandse reizen. Een zomerbaantje op een jacht in een azuurblauwe zee klonk me zeer aantrekkelijk in de oren maar met mijn zeer geringe ervaring op jachten zou ik daar niet thuis horen. Toch trok ik de stoute schoenen aan en solliciteerde. In de hoop dat ik tijdens het sollicitatiegesprek tips zou krijgen welke cursussen ik zou kunnen volgen om ooit in aanmerking te komen voor hun schippersopleiding Trok ik naar Almere voor het gesprek. Het was een leuk en open gesprek en schijnbaar had de eigenaar een goed gevoel bij me want ik mocht aan hun opleiding beginnen.
Na een trainingsweek in Griekenland en de benodigde cursussen om mijn vaarbewijs en marifoonbewijs te halen was ik schipper. Precies een jaar nadat ik met Knikkende knieën op Rotterdam Airport stond om te vertrekken op mijn singlereis stond ik daar nu weer maar dan ineens als schipper op weg naar Kroatië om drie weken gezinnen rond te varen. In Kroatië Schipperde ik de boot het gebied door en de flottieljeleider bemoeide zich met de 9 boten die achter ons aan voeren. Ik slurpte alle kennis in mij op want de week daarna waren de rollen omgedraaid. Ik genoot met volle teugen. Het was hoogseizoen dus alle boten waren bevolkt door gezinnen met kinderen. Mijn ervaring met de zeilkampen kwam hier weer van pas en ik organiseerde leuke spelletjes en picknicks voor de groep.
Na drie top weken was ik vol verhalen terug in mijn vertrouwde nest, even een weekje optimisten lesgeven op het Sailcenter. Ik mistte de kroatische warmte maar genoot weer enorm van de mooie koppies van de kinderen als ze de boot onder controle hadden. Zo was ik ook ooit begonnen en nu stond ik achter het roer van een jacht in Kroatië. Zou deze kinderen dezelfde toekomst wachten?
Grotere uitdagingen…
Het zeilvirus bleef zich maar vermenigvuldigen dus ik bleef uitdagingen zoeken. De 24-uurs zeilrace, een zeilvakantie rondom de Canarische eilanden, en oversteek van Lissabon naar Gran Canaria en drie weken flottielje varen rondom Lefkas was nog niet genoeg. Ik wilde de kajuitjachten net zo goed beheersen als ik de Laser beheerste na al die jaren dus ben ik de instructeurs opleiding kajuitjachtzeilen gaan volgen. Mijn tripjes naar het buitenland wisselde ik af met lesgeven in de kajuitjachten op het markermeer of bij het Sailcenter. Tussendoor moest er ook nog gewerkt worden maar zelfs dat paste ik aan op het zeilen. Op donderdagochtend reed ik vanaf huis in Eindhoven naar Amsterdam om daar een dagje te werken zodat ik om 18.00 uur in een boot op het markermeer kon zitten om het hele weekend te varen.
Bedankt pap en mam
Als ik dan waar ook in Europa op een zeilboot zit, klein of groot is er maar een gedachte die bij mij opkomt. Dankjewel lieve papa en mama dat jullie mij hebben laten zeilen. Door de investering die zij in mij hebben gedaan in mijn jeugd ben ik waar ik nu ben. Door mijn koppigheid als kind duurde het allemaal wel wat langer maar ik ben zo dankbaar voor wat ik nu kan en waar ik nu ben. En voor iedereen die twijfelt of zeilen wel iets voor hem of haar is zou ik zeggen probeer het gewoon. Wie weet waar het toe kan leiden. Niemand had 20 jaar geleden verwacht dat ik dit nu allemaal zou doen dus wie weet waar jij straks staat!
Caroline Widdershoven
