Zeilen.. hoe het allemaal begon (2)
Als kind ben ik ooit een weekje meegevaren op een tweemaster van 12 meter en zat eigenlijk voornamelijk zeeziek in het vooronder. Daarna werd het windstil op dat vlak. Tot ik vorig jaar een paar keertjes mee mocht op een BM. Heerlijk op een open boot met het zonnetje erbij, zelf wat jaartjes rijper en blijkbaar klaar om een frisse wind te laten waaien in mijn leven. Natuurlijk kon ik een touw niet van een val onderscheiden, laat staan zeilen strijken of knopen tellen. Tijd om wat te leren.
Zo kwam ik, na wat digitale research, bij het Sailcenter terecht. Ik schreef me in voor de Laser beginnerscursus (het sportieve zeilen). Want echt zeilen leer je pas op een laser, zo was het adagium. Als bijna 60’er kwam ik bij een heerlijk speels kindergroepje terecht. Die leerden spelenderwijs, met een hoop jolijt. Leuk clubje waar ik me, met mijn cerebrale aanpak en al wat verstijfd lichaam op die 2m2 bewegingsruimte, als een vreemde eend in de bijt voelde. Vooral het snel overstag gaan met opgevouwen knieën was slopend. En daarbij blijven denken aan alle verschillende handelingen.
Halverwege de tweede dag durfde ik Anneke te vertellen dat ik er toch wel moeite mee had. Ze zorgde direct voor een alternatief waarbij ik bij toerbeurt met haar vader en een paar super aardige instructrices aan de slag kon om zo de wind in de zeilen te krijgen. Ook verhuisde ik van de Laser naar de Laser Pico (meer bewegingsruimte). En zo bleef ik zeilen en mijn grenzen verleggen. Als het weer en de omstandigheden goed zijn meld ik me graag voor het vervolg. Ik zal nooit een weergaloos zeiler worden, maar gaf niet op en voelde me erkend door de goede aanpak van Anneke.
Sonja van Horck
