Zeilen.. hoe het allemaal begon (6)
Toen ik 10 jaar was, ging ik voor het eerst naar zeilkamp, samen met mijn vriendinnen van de adoptiegroep. We werden gezien als vier kleine ‘schattige’ Chineesjes die (blijkbaar) erg veel op elkaar leken, want telkens weer werden onze namen door elkaar gehaald. Ik herinner mijn eerste week jeugdzeilen als een super leuke, avontuurlijke en gezellige week.
We hadden vooral veel lol
Plezier op het water stond toen vooral centraal. Mijn vriendinnen en ik waren destijds vooral bezig met liedjes zingen in onze optimistjes en een beetje vooruit zien te komen. Soms was stiekem de peddel gebruiken toch erg handig. Aan het eind van de week had ik vooral veel lol gehad. Dat bleek maar weer toen ik tijdens een race keihard tegen de steiger op botste en een instructeur aan mij vroeg: “Heb jij niet geleerd om netjes aan te leggen?” Daar was ik helemaal niet mee bezig; ik wilde gewoon winnen. Dus met een ondeugend glimlachje en een kleine ‘nee’ racete ik zo hard ik kon weer verder.
Zeilen werd een denkspelletje
Als dertienjarigen wilde mijn vriendinnen en ik toch wel een grotere boot proberen. Na een mislukte poging in de Zoom 8 (we hebben voornamelijk rondjes gedraaid in die boot) gaven we de Laser Pico een kans. Maar oh oh dat was wel een hele grote boot. Vol spanning en goede moed gingen we de uitdaging aan. Het duurde niet lang voordat we alle kanten van de boot kende en er allerlei stunts mee konden uithalen. Het maakte ons niet uit of de mast nou rechtop of op z’n kop stond, plezier was er altijd. Naast deze gezelligheid heb ik deze week ook erg veel geleerd over het zeilen. Ineens kreeg ik het inzicht over de windroos en de andere theorie, waardoor ik plotseling veel sneller vooruit kwam. Voor mij werd zeilen nu ook een leuk denkspelletje.
Niet voor de lol maar voor het zeilen op zeilkamp
Een jaar later, toen ik 14 jaar was, ging ik voor het eerst echt voor het zeilen naar zeilkamp. Het denkspelletje veranderde in een uitdaging. ‘Hoe kan ik sneller vooruit komen?’ werd ‘Hoe kan ik mijn zeiltechniek verbeteren?’ Het was nog steeds erg gezellig, maar ik wilde meer leren en kunnen. Daarom had mijn instructrice ervoor gekozen mij in een Laser te laten varen. Toen ik de basistechnieken eenmaal onder de knie had, wilde ik nooit meer terug in de Laser Pico. Zo groeide mijn vaardigheden en kennis in het zeilen. Deze hobby werd een passie voor mij. Ik geniet er nog altijd van om de hele dag buiten te zijn, het liefst in de zon, op het water en met de wind door mijn haren. Daarnaast geniet ik van het gevoel van vrijheid en geluk wanneer ik me gewoon door de wind kan laten meevoeren.
De volgende stap
Door de jaren heen, keek ik altijd op naar de instructeurs en instructrices. Zij maakte het kamp altijd gezellig, alleen al door de vriendschap die zij samen hadden. Als cursist wilde ik daar gewoon bijhoren. Dat was voor mij dan ook een van de belangrijkste redenen om instructrice te worden; voor de gezelligheid. Als instructrice in opleiding ontmoette ik Mees en Sterre. Door goede humor en samenwerking werd al snel een hechte vriendschap gevormd. Samen gaven we onze eerste lessen aan optimisten en later verzorgde we samen de zeilkampen. Samen zijn we gegroeid als instructeurs en als vrienden.
Slotsom, bij Sailcenter Limburg heb ik door de jaren heen, naast zeillessen, de vrijheid gekregen om te groeien als zeiler, als vriend en als persoon, en ik kom er dan ook graag weer terug deze zomer.
Emma Nabuurs